تاریخچه باشگاه از سال 1960-1899

باشگاه کریکت و فوتبال میلان در 16 دسامبر 1899 توسط آلفرد ادواردز بنیان گذاری شد. ادوادرز خود شخصا مدیریت باشگاهش را در ابتدای راه به عهده گرفت. در شروع فعالیت ها فوتبال و کریکت دو رشته ی مورد توجه باشگاه بودند و البته به کمک همین دو رشته محبوبیت باشگاه میلان افزایش یافت و طرفداران زیادی را در سرتاسر ایتالیا جذب کرد. بالاخره با ثبت رسمی باشگاه فوتبال آث میلان در فدراسون فوتبال ایتالیا، این تیم صاحب استادیوم برای مسابقات رسمی شد، جایی که امروزه "ایستگاه مرکزی" واقع شده است.


 
اولین بازی تیم فوتبال میلان در 11 مارس 1900 و در مقابل دیگر تیم میلانی به نام "مدیولانوم" برگزار شد که البته میلان در این مسابقه با نتیجه 3 بر 0 به پیروزی رسید. پس از اولین بازی رسمی میلان نیز در 15 آوریل 1900 و در مقابل باشگاه تورینو انجام شد که این بار حاصل یکی شکست 3 بر 0 برای میلان بود. اما میلانی ها نشان دادند که از ابتدا شخصیت قهرمانی داشتند و تشنه ی پیروزی بودند، آنها در سال 1901 اولین قهرمانی خود را با شکست دادن 1-0 جنووا در فینال جشن گرفتند ! موفقیت ها پشت سر هم توسط میلانی ها شکار می شدند، در سال 1906 با شکست دادن یوونتوس و در سال 1907 با شکست دادن تورینو و آندریا دوریا دو قهرمانی پیاپی به نام میلان ثبت شد. اما سال بعد برای میلانی ها یک سال پرحادثه و سرنوشت ساز را رقم زد. در 9 مارس 1908، عده ای از بازیکنان خارجی به بهانه ی نژادپرستی سران تیم میلان، در میانه ی راه از این تیم جدا شده، و باشگاه جدیدی را به نام "اینترناسیونال میلانو" را تشکیل دادند. اما میلانی ها به سرعت به اینتر ثابت کردند که هیچ چیز جای اصالت را نخواهد گرفت و در اولین بازی رو در روی دو تیم آن ها را با شکست 2-1 به خانه فرستادند. ستاره ی میلان در آن دروه "رنزو دی وکی" بود، کسی که هنوز هم از او به عنوان یک ستاره تکرار نشدنی در فوتبال ایتالیا یاد می شود.
 
 
 
از سال 1916 تا 1919 به دلیل جنگ جهانی اول مسابقات باشگاهی در ایتالیا به حالت نیمه تعطیل در آمد، اما در سال 1915 و 1916 جامی به نام "جام فدرال" جایگزین آن شد و میلان قهرمانی آن جام را نیز به دست آورد. در سال 1926 پیترو پیرلی استادیوم جدید میلان، سن سیرو را افتتاح کرد. پس از آن و در سال 1929 سری آ تشکیل شد.در فاصله ی بین دو جنگ جهانی، در شرایطی که همه چیز در ایتالیا در خفقان قرار داشت، میلان نیز نتوانتس نمایش های آن چنان موفقی ارائه دهد و تنها دو مقام سومی را در بین 1938 تا 1941 به دست آورد. در همین شرایط بود که میلان نام خود را برای سومین و البته آخرین بار تغییر داد، نام جدید باشگاه فوتبال و کریکت میلان به نام آشنا و زیبای آث میلان ( Associazione Calcio)  تغییر پیدا کرد. در دوران حکومت فاشیست ها بر ایتالیا، میلان به تغییر نام خود به میلانو مجبور شد، اما یک سال بعد و پس از پایان جنگ مجددا میلان، میلان خوانده شد
 

 
در دوره ی پس از جنگ، میلان شروع به باسازی خود و اوج گیری مجدد شد. در این این دوره میلان موفق به جذب مثلث سوئدی خود گرِ-نو-لی (گونار گرن، گونار نورداهال و نیلز لیدهلم) شد. این سه نفر به ناجی های میلان در این دوره ملقب شدند. نورداهل موفق شد در زمان حضورش در میلان بیشترین گل زده در تاریخ میلان را با 221 گل در 257 بازی به نام خود ثبت کند. همزمان با آتشبازی نورداهل در خط حمله، گرن و لیدهلم نیز خط میانی را رهبری می کردند. به کمک این سه نفر و با زحمات سایر بازیکنان، میلان، اسکودتو را در سال های 1951-1995-1957 و 1959 تصاحب کرد. میلان در سال 1958 به فینال جام اروپا نیز رسید اما در وقت اضافی به رئال مادرید باخت و این جام را از دست داد. در اواخر دهه 50، سه بازیکن بزرگ دیگر به میلان پیوستند. این سه نفر کسانی نبودند جز : خوزه آلتافینی، خوان آلبرتو شافینو و جیانی ریورا، که ریورا با پرداخت 200000 دلار به گران ترین بازیکن تاریخ تا آن دوره تبدیل شد.

منبع:  ac-milan.ir